Σιλάκ

Το Shellac είναι ρητίνη που εκκρίνεται από ένα θηλυκό έντομο, σε δέντρα στα δάση της Ινδίας και της Ταϊλάνδης. Επεξεργάζεται και πωλείται ως ξηρές νιφάδες και διαλύεται σε αλκοόλη για να παρασκευάσει μία υγρή λαστιχένια μορφή, η οποία χρησιμοποιείται ως χρωστική, και ως ξύλινο φινίρισμα μεταξύ άλλων. Το Shellac λειτουργεί ως σκληρό φυσικό αστάρι, σφραγιστικό τσιμέντου, αναστολέας τανίνης, αναστολέας οσμών, και βερνίκι υψηλής στιλπνότητας. Το Shellac χρησιμοποιήθηκε κάποτε σε ηλεκτρικές εφαρμογές καθώς διαθέτει καλές ιδιότητες μόνωσης και "σφραγίζει" την υγρασία. Ο φωνογράφος και οι δίσκοι γραμμόφωνων με 78 στροφών έγιναν από αυτό το υλικό μέχρι να αντικατασταθούν από δίσκους βινυλίου που παίζανε από το 1950 και μετά.

Κάποια από τα χρώματα Σιλάκ

Το shellac ήταν ένα από τα κυρίαρχα φινιρίσματα στο δυτικό κόσμο μέχρι να αντικατασταθεί σε μεγάλο βαθμό από βερνίκι νιτροκυτταρίνης (nitrocellulose lacquer) τη δεκαετία του 1920 και του 1930.

Παραγωγή

Lac σωλήνες δημιουργημένες από Kerria lacca

Το έντομο Kerria lacca και οι σωλήνες του, από τον Harold Maxwell-Lefroy, 1909

Lac σωλήνες που δημιουργούνται από Kerria lacca

Το Shellac αποξέεται από το φλοιό των δέντρων, καθώς οι εκκρίσεις από το θηλυκό σκουλήκι Lacia, Kerria lacca (Hemiptera, οικογένεια Kerriidae, επίσης γνωστό ως Laccifer lacca), σχηματίζουν ένα σωλήνα που μοιάζει με σήραγγα καθώς διασχίζει τα κλαδιά του δέντρου. Παρόλο που αυτές οι σήραγγες μερικές φορές αναφέρονται ως "κουκούλια", δεν είναι κουκούλια με την εντομολογική έννοια. Αυτό το έντομο είναι στην ίδια υπεροικογένεια με το έντομο από το οποίο λαμβάνεται το κοχλιωτό. Τα έντομα απορροφούν το χυμό του δέντρου και αποβάλλουν σχεδόν συνεχώς το "sticklac". Το λιγότερο χρωματισμένο shellac παράγεται όταν τα έντομα αυτά τρέφονται με το χυμό του δένδρου kusu (Schleichera).

Ο αριθμός των σκωριών lac που απαιτούνται για την παραγωγή 1 κιλού (2.2 lb) Σιλάκ (shellac) έχει εκτιμηθεί σε διάφορες ποσότητες π.χ. 50.000, 200.000, ή 300.000. Η ρίζα λέξη "lakh" είναι μια μονάδα στο ινδικό σύστημα αρίθμησης για 100.000 και μάλλον αναφέρεται στους τεράστιους αριθμούς των εντόμων που μαζεύονται στα δέντρα που αποικίζουν, μέχρι 150 ανά τετραγωνική ίντσα 50.000,. 200.000, ή 300.000..

Το ακατέργαστο λαστιχένιο μείγμα Σιλάκ, το οποίο περιέχει ρινίσματα φλοιού τα οποία απομακρύνονται κατά τη διάρκεια της απόξεσης, τοποθετούνται σε σωληνάρια που είναι σαν μακριές κάλτσες και θερμαίνονται πάνω σε μια φωτιά. Αυτό αναγκάζει το shellac να υγροποιηθεί, και βγαίνει από το σωληνάριο, αφήνοντας πίσω του το φλοιό και τα έντομα που υπήρχαν. Η παχιά, κολλώδης ουσία ξηραίνεται έπειτα σε ένα επίπεδο φύλλο και σπάει σε νιφάδες ή ξηραίνεται σε "κουλούρια" (pucks / cakes), στη συνέχεια τοποθετείται σε σάκκο και πωλείται. Ο τελικός χρήστης στη συνέχεια το συνθλίβει σε μια λεπτή σκόνη και το αναμιγνύει με αιθυλική αλκοόλη πριν από τη χρήση, για να διαλύσει τις νιφάδες και να κάνει υγρή λαστέξ.

Το υγρό Σιλάκ (shellac) έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής, περίπου 1 έτους, έτσι πωλείται σε ξηρή μορφή για διάλυση πριν από τη χρήση. Το υγρό Σιλάκ (shellac) που πωλείται σε καταστήματα, συχνά σημειώνεται η ημερομηνία παραγωγής (ανάμειξης), οπότε ο καταναλωτής μπορεί να ξέρει αν το εσωτερικό του Σιλάκ (shellac) είναι ακόμα καλό. Ορισμένοι κατασκευαστές (π.χ. Zinsser) έχουν διακόψει την επισήμανση της Σιλάκ (shellac) με την ημερομηνία παραγωγής, αλλά η ημερομηνία παραγωγής μπορεί να είναι διακριτή από τον κώδικα παρτίδας παραγωγής. Εναλλακτικά, μπορεί να ελεγχθεί το παλιό shellac για να διαπιστωθεί αν είναι ακόμα χρήσιμο: μερικές σταγόνες στο γυαλί πρέπει να στεγνώσουν γρήγορα σε μια σκληρή επιφάνεια. Το Σιλάκ (shellac) που παραμένει κολλώδες για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν είναι πλέον χρησιμοποιήσιμο. Η διάρκεια αποθήκευσης εξαρτάται από την μέγιστη θερμοκρασία, επομένως η ψύξη καθορίζει το χρόνο αποθήκευσης.

Το πάχος (συγκέντρωση) του shellac μετράται με τη μονάδα "φέτες σε λίβρα", αναφερόμενο στην ποσότητα (σε λίβρες) νιφάδων Σιλάκ (shellac) διαλυμένων σε ένα γαλόνι μετουσιωμένης αλκοόλης. Για παράδειγμα: 1 "λίβρα (lb) φέτες" shellac είναι η αντοχή που επιτυγχάνεται με τη διάλυση ενός κιλού νιφάδων shellac σε ένα γαλόνι αλκοόλης. Τα περισσότερα προ-μεικτά εμπορικά παρασκευάσματα έρχονται σε 3 "λίβρες-φέτες". Πολλαπλά λεπτά στρώματα shellac παράγουν ένα πολύ καλύτερο τελικό αποτέλεσμα από μερικά παχιά στρώματα. Τα παχιά στρώματα του shellac δεν προσκολλώνται στο υπόστρωμα ή μεταξύ τους καλά και έτσι μπορούν να ξεφλουδίσουν με σχετικά μεγάλη ευκολία. Επιπλέον, η παχιά λαστιχένια ουσία -αν χρησιμοποιηθεί σε ξύλα ή άλλα υποστρώματα, μπορεί να "εξαμφανίσει" τις λεπτομέρειες στα σκαλιστά σχέδια αυτών.

Το Shellac στεγνώνει φυσικά, και όταν γίνει αυτό παράγει γυαλάδα υψηλής στιλπνότητας. Για εφαρμογές όπου επιθυμείται μια λιγότερο γυαλιστερή γυαλάδα, μπορούν να προστεθούν στο διαλυμένο μείγμα, προϊόντα που περιέχουν άμορφο πυρίτιο, όπως "Shellac Flat"

Το Shellac περιέχει ως φυσική ουσία, μία μικρή ποσότητα κεριού (3% -5% κατ 'όγκο), η οποία προέρχεται από το έντομο lac. Σε μερικές παρασκευές, αυτό το κερί αφαιρείται, το προϊόν που προκύπτει αποκαλείται "αποφλοιωμένο κέλυφος". Αυτό γίνεται για εφαρμογές όπου το shellac θα είναι επικαλυμμένο με κάτι άλλο, όπως χρώμα ή βερνίκι, έτσι ώστε το τελικό στρώμα να κολλάει. Το κέρινο, μη αποκηρωμένο κέλυφος εμφανίζεται γαλακτώδες σε υγρή μορφή, αλλά στεγνώνει.

Χρώματα και διαθεσιμότητα

Το Shellac έρχεται σε πολλά ζεστά χρώματα, που κυμαίνονται από μια πολύ ελαφριά ξανθιά "πλατίνα" έως μια πολύ σκούρα καφέ, με πολλές ποικιλίες στο καφέ, κίτρινο, πορτοκαλί και κόκκινο χρώμα. Το χρώμα επηρεάζεται από το χυμό του δέντρου στο οποίο ζει το έντομο λακ (lac) και από τη στιγμή της συγκομιδής. Ιστορικά, η πιο συχνά πωλούμενη λαστίτιδα ονομάζεται πορτοκαλί λαστίκ και χρησιμοποιήθηκε εκτενώς ως προστατευτικό για ξύλα στον 20ό αιώνα.

Το Shellac ήταν κάποτε πολύ συνηθισμένο όπου πωλούνταν χρώματα ή βερνίκια. Ωστόσο, φθηνότερα και πιο ανθεκτικά στην τριβή και χημικά ανθεκτικά φινιρίσματα, όπως η πολυουρεθάνη, την έχουν σχεδόν πλήρως αντικαταστήσεί σε διακοσμητικά ξύλινα φινιρίσματα, όπως δάπεδα από σκληρό ξύλο, ξύλινα κουφώματα, και ντουλάπια κουζίνας. Αυτά τα εναλλακτικά προϊόντα, ωστόσο, πρέπει να εφαρμόζονται πάνω σε ένα χρώμα, εάν ο χρήστης θέλει το ξύλο να χρωματιστεί. Η καθαρή ή ξανθιά Shellac μπορεί να εφαρμοστεί πάνω σε ένα χρώμα χωρίς να επηρεάζεται το χρώμα του τελειωμένου τεμαχίου, σαν προστατευτικό τελικό στρώμα. Το "κερί πάνω από Shellac" όπου είναι μια εφαρμογή κεκαθαρμένου πολτοποιημένου κηρού πάνω από πολλές στρώσεις Shellac, θεωρείται συχνά ως ένα όμορφο, αν και εύθραυστο, φινίρισμα για πατώματα από σκληρό ξύλο. Η Luthier εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το shellac για τα ωραία ακουστικά έγχορδα όργανα, αλλά έχει αντικατασταθεί από συνθετικά πλαστικά βερνίκια και βερνίκια σε πολλά εργαστήρια, ειδικά σε περιβάλλοντα μεγάλης παραγωγής.

Ιδιότητες

Το Shellac είναι φυσικό βιοσυγκολλητικό πολυμερές και είναι χημικά παρόμοιο με συνθετικά πολυμερή και επομένως μπορεί να θεωρηθεί φυσική μορφή πλαστικού. Μπορεί να μετατραπεί σε μια ένωση χύτευσης όταν αναμειγνύεται με αλεύρι από ξύλο και χυτεύεται με μεθόδους θερμότητας και πίεσης, έτσι ώστε να μπορεί επίσης να ταξινομηθεί ως θερμοπλαστικό.

Το Shellac ξεφλουδίζετε πιο εύκολα από τα περισσότερα βερνίκια και η εφαρμογή του είναι πιο εργασιακά έντονη, γι 'αυτό και έχει αντικατασταθεί από πλαστικό στις περισσότερες περιοχές. Αλλά το κατεστραμμένο shellac μπορεί εύκολα να διορθωθεί με ένα άλλο στρώμα shellac, σε αντίθεση με την πολυουρεθάνη, επειδή η νέα επίστρωση συγχωνεύεται και δεσμεύεται με την υπάρχουσα στρώση. Το Shellac είναι πολύ μαλακότερο από την λάκα Urushi, για παράδειγμα, η οποία είναι πολύ ανώτερη όσον αφορά τόσο τη χημική όσο και τη μηχανική αντοχή.

Το Shellac είναι διαλυτό σε διαλυτά διαλύματα όπως στην αμμωνία, το βορικό νάτριο, το ανθρακικό νάτριο και το υδροξείδιο του νατρίου, καθώς και σε διάφορα οργανικών διαλυτών. Όταν διαλύεται σε αποξηραμένη αλκοόλη ή αιθανόλη, το shellac αποδίδει μια επίστρωση καλής ανθεκτικότητας και σκληρότητας.

Με την ήπια υδρόλυση η Shellac παράγει ένα πολύπλοκο μίγμα από αλειφατικά και αλεικυκλικά υδροξυοξέα καθώς και πολυμερή τους που ποικίλλουν στην σύνθεση τους ανάλογα με την πηγή του σέλακ και την εποχή συλλογής του. Το κύριο συστατικό του αλειφατικού συστατικού είναι το αλουριτικό οξύ, ενώ το κύριο αλικυκλικό συστατικό είναι το Σελικικό οξύ.

Το Shellac είναι ανθεκτικό στην υπεριώδη ακτινοβολία και δεν σκουραίνει όσο παλιώνει, αν και το ξύλο, κάτω από αυτό μπορεί να παλιώσει, όπως στην περίπτωση του πεύκου.

Ιστορία

Οι πρώτες γραπτές αποδείξεις του shellac αρχίζουν πριν από 3.000 χρόνια περίπου, αλλά το shellac είναι γνωστό ότι έχει χρησιμοποιηθεί νωρίτερα από τότε. Σύμφωνα με την Mahabharata, ένα ολόκληρο παλάτι χτίστηκε από αποξηραμένη Σιλάκ.

Το Shellac ήταν σε σπάνια χρήση ως βαφή για όσο διάστημα υπήρχε εμπόριο με τις Ανατολικές Ινδίες. Η Merrifield κάνει αναφορά χρήσης Σιλάκ το έτος 1220 για την εισαγωγή του ως χρωστική ουσία σε καλλιτέχνη χρήση στην Ισπανία. Η χρωστική ουσία Lapis lazuli, από το Αφγανιστάν, εισήχθη ήδη πολύ πριν από αυτήν την ημερομηνία.

Η χρήση γενικής διακόσμησης χρωμάτων ή βερνικιών σε μεγάλα κομμάτια επίπλων διαδόθηκε για πρώτη φορά στη Βενετία, και στη συνέχεια σε όλη την Ιταλία. Υπάρχουν αρκετές αναφορές του 13ου αιώνα σε ζωγραφισμένες ή βερνικωμένες "cassone", που συνήθως έγιναν σκόπιμα εντυπωσιακές ως μέρος των δυναστικών γάμων. Ο ορισμός του βερνικιού δεν είναι πάντοτε σαφής, αλλά φαίνεται ότι ήταν βασισμένος στη ρητίνη κόμμι βενζίνη ή μαστίχα όπου και οι δύο εμπορευόντουσαν στη Μεσόγειο. Κάποια στιγμή, άρχισε να χρησιμοποιείται επίσης και το shellac. Ένα άρθρο από την Journal of the American Institute of Conservation περιγράφει τη χρήση φασματοσκοπίας υπέρυθρης ακτινοβολίας για την ταυτοποίηση μιας επίστρωσης από shellac ίνες σε μια κασόνη του 16ου αιώνα. Αυτή είναι και η περίοδος στην ιστορία όπου ο «βερνικιωτής» αναγνωρίστηκε ως ξεχωριστό εμπόριο, ξεχωριστό από τον ξυλουργό και τον καλλιτέχνη.

Μια άλλη χρήση για το shellac είναι σαν κερί σφράγισης. Η εφημερίδα Woods's The Nature and Treatment of Wax and Shellac Seals εξετάζει τις διάφορες συνθέσεις και την περίοδο κατά την οποία το shellac άρχισε να προστίθεται στις προηγούμενες συνταγές μελισσοκέριου.

Η «περίοδος εκτεταμένης εισαγωγής» φαίνεται να είναι γύρω στο 1550 έως το 1650, όταν η ουσία φαίνεται σπάνια να χρησιμοποιείτε σε εξαιρετικά διακοσμημένα κομμάτια και έπειτα να περιγράφετε πολύ συχνά σε καθημερνινά κείμενα.

Χρήσεις

Ιστορική

Στα πρώτα χρόνια και στα μέσα του εικοστού αιώνα, το πορτοκαλί shellac χρησιμοποιήθηκε ως φινίρισμα ενός προϊόντος, συνδυασμός λακέδων και βερνικωμένου φινιρίσματος, σε διακοσμητικές επενδύσεις ξύλου που χρησιμοποιούνται σε τοίχους και οροφές σε σπίτια, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ. Στον Αμερικάνικο νότο, η χρήση κόλλας πεύκου που καλύφθηκε με πορτοκαλί shellac ήταν κάποτε τόσο συνηθισμένη στη νέα κατασκευή όσο και σήμερα η γυψοσανίδα. Χρησιμοποιήθηκε επίσης συχνά σε ντουλάπια κουζίνας και δάπεδα από σκληρό ξύλο, πριν από την έλευση της πολυουρεθάνης.

Από το 1921 ως το 1928, και μέχρι την έλευση του Πολυβινυλοχλωρίδιον, οι περισσότεροι δίσκοι γραμμοφώνου πιέστηκαν από ενώσεις shellac . Κατά τη δεκαετία του 1930, εκτιμήθηκε ότι το ήμισυ του συνόλου των shellac χρησιμοποιήθηκε για δίσκους γραμμοφώνου. . Η χρήση του shellac για τους δίσκους ήταν κοινή μέχρι τη δεκαετία του 1950 και συνεχίστηκε στη δεκαετία του '70 για μερικά χρόνια σε μη δυτικές χώρες.

Μέχρι τις πρόσφατες τεχνολογικές εξελίξεις, η shellac, σαν γαλλική στιλβωτική ουσία, ήταν η μόνη κόλλα που χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή παπουτσιών μπαλέτου, για να σκληρύνει η "περιοχή δαχτύλων" για να υποστηρίξει τον χορευτή καθώς στηριζόταν στα δάχτυλα ποδιού "en pointe". Πολλοί κατασκευαστές παπουτσιών "en pointe" εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τις παραδοσιακές τεχνικές και πολλοί χορευτές χρησιμοποιούν το shellac για να αναζωογονήσουν ένα μαλακό ζευγάρι παπουτσιών.

Το Shellac χρησιμοποιήθηκε ιστορικά ως προστατευτική επικάλυψη σε έργα ζωγραφικής. Τα φύλλα του Braille ήταν επικαλυμμένα με shellac για να τα προστατεύσουν από φθορά λόγω της ανάγνωσής τους με το χέρι. Το Shellac χρησιμοποιήθηκε από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα για να παράγει μικρά καλούπια όπως κουτιά, είδη μπάνιου, κοσμήματα, μελάνια και ακόμη και οδοντοστοιχίες.

Το Shellac σε πορτοκαλί και λευκές ποικιλίες χρησιμοποιήθηκε τόσο στην έρευνα όσο και στο εργαστήριο για να κολλήσει και να σταθεροποιήσει τα οστά των δεινοσαύρων μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '60. Αν και ήταν αποτελεσματικό τότε, συζητούνται οι μακροχρόνιες αρνητικές συνέπειες του shellac που είναι βιολογικής φύσεως, στα οστά των δεινοσαύρων και άλλα απολιθώματα και το shellac χρησιμοποιείται πολύ σπάνια πλέον από επαγγελματίες συντηρητές απολιθωμάτων σήμερα.

Το Shellac χρησιμοποιήθηκε κάποτε για τη στερέωση ηλεκτροκινητήρα, γεννήτρια και μετασχηματιστή, όπου εφαρμόστηκε απευθείας σε περιελίξεις μονοστρωματικών σε αλκοόλη ουσία. Για περιελίξεις πολλαπλών στρώσεων, ολόκληρο το πηνίο βυθίστηκε σε διάλυμα shellac, έπειτα στραγγίστηκε και τοποθετήθηκε σε ένα θερμό μέρος για να επιτρέψει την εξάτμιση της αλκοόλης. Η shellac στη συνέχεια στερεώνει τις σπείρες σύρματος στη θέση τους, παρέχει επιπλέον μόνωση και αποτρέπει τη μετακίνηση και τη δόνηση, μειώνοντας τον θόρηβο και βουητό. Σε κινητήρες και γεννήτριες βοηθά επίσης στη μεταφορά δύναμης που παράγεται από τη μαγνητική έλξη από τις περιελίξεις στον ρότορα ή τον οπλισμό (armature). Σε πιο πρόσφατους χρόνους, οι συνθετικές ρητίνες, όπως η γλυπτόλη (Glyptal), έχουν υποκαταστήσει το shellac. Ορισμένες εφαρμογές χρησιμοποιούν Shellac που αναμιγνύεται με άλλες φυσικές ή συνθετικές ρητίνες, όπως ρητίνη πεύκου ή ρητίνη φαινόλης-φορμαλδεΰδης, εκ των οποίων ο βακελίτης είναι ο πλέον γνωστός για ηλεκτρική χρήση. Αναμειγνύεται με άλλες ρητίνες από ανθρακικό ασβέστιο, θειούχο ψευδάργυρο, οξείδιο αργιλίου και / ή ανθρακικό χαλκό μαλαχίτης, θερμοσκληρυνόμενο τσιμεντοκονίασμα που χρησιμοποιείται για τη στερέωση των καπακιών ή των βάσεων στις λάμπες των ηλεκτρικών λαμπτήρων.

Τρέχουσα

Είναι το κεντρικό στοιχείο της παραδοσιακής μεθόδου επίπλων, λεπτών οργάνων και πιάνου.

Το Shellac σαν βρώσιμο, χρησιμοποιείται ως παράγοντας "γυαλάδας" σε χάπια (βλέπε έκδοχο) και γλυκά, με τη μορφή «φαρμακευτικού στιλβωμένου» (ή «ζαχαροπλαστικής») ). Λόγω των όξινων ιδιοτήτων του, που αντιστέκεται στα οξέα του στομάχου, τα επικαλυμμένα με Shellac χάπια μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μια προγραμματισμένη αποδέσμευση της φαρμακευτικής ουσίας στο έντερο. Το Shellac χρησιμοποιείται ως επικάλυψη «κεριού» στα εσπεριδοειδή για να παρατείνει τη διάρκεια αποθήκευσης. Χρησιμοποιείται επίσης για να αντικαταστήσει το φυσικό κερί του μήλου, το οποίο αφαιρείται κατά τη διαδικασία καθαρισμού. Όταν χρησιμοποιήτε με αυτή την ιδιότητα, έχει ως προσθετικό τροφίμων τον αριθμό "E number" E904.

Η επίστρωση Shellac που εφαρμόζεται είτε με πρότυπο είτε με τροποποιημένο ακροφύσιο Huon-Stuehrer, μπορεί να ψεκάζεται οικονομικά σε διάφορα γλυκά όπως σε φιστίκια επικαλυμένα με σοκολάτα. Οι ανωμαλίες στην επιφάνεια του προϊόντος που ψεκάζεται, τυπικά έχουν ως αποτέλεσμα τον σχηματισμό μη αντιαισθητικών συσσωματωμάτων ("lac-aggs"), πράγμα που αποκλείει τη χρήση αυτής της τεχνικής σε τρόφιμα όπως καρύδια ή σταφίδες. Ωστόσο η επίστρωση σε σταφίδες επικαλλυμένες με σοκολάτα είναι λεία, οπότε μπορεί να ψεκαστεί η Σιλάκ με επιτυχία, χρησιμοποιώντας ένα τροποποιημένο ακροφύσιο Huon-Stuehrer.

Επειδή είναι συμβατό με τα περισσότερα άλλα φινιρίσματα, το shellac χρησιμοποιείται επίσης ως "προστατευτικό" ή ως επικάλυψη σε ξύλο για να εμποδίσει την αιμορραγία των ρητινών ή χρωστικών στο τελικό φινίρισμα ή για να αποτρέψει σε λακέ ξύλο την στίλβωση.

Το Shellac είναι προστατευτικό οσμών και λεκέδων, και έτσι χρησιμοποιείται συχνά ως η λύση "όλων των προβλημάτων". Αν και η αντοχή του σε λειαντικά και πολλούς κοινούς διαλύτες δεν είναι πολύ καλή, το shellac παρέχει μία εξαιρετική προστασία κατά της διείσδυσης υδρατμών. Τα αστάρια με βάση το Shellac αποτελούν ένα αποτελεσματικό προστατευτικό οσμών σχετιζόμενες από πυρκαγιά.

Το Shellac χρησιμοποιείται παραδοσιακά ως βαφή βαμβακιού και ειδικότερα σε ύφασμα μετάξι στην Ταϊλάνδη, ιδιαίτερα στη βορειοανατολική περιοχή. Αποδίδει μια σειρά από ζεστά χρώματα από ανοιχτό κίτρινο έως σκούρο πορτοκαλί κόκκινη και σκοτεινή ώχρα. Φυσικά βαμμένο μεταξωτό ύφασμα, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που χρησιμοποιεί shellac, είναι ευρέως διαθέσιμο στα αγροτικά βορειοανατολικά, ειδικά στην επαρχία Ban Khwao, Chaiyaphum. Το ταϊλανδικό όνομα για το έντομο και την ουσία είναι "khrang" (Ταϊλανδικά: ครั่ง).

Άλλα

Το Shellac χρησιμοποιείται:

• στο δέσιμο "τεχνητών μύγων" για την πέστροφα και τον σολομό, όπου το σέλακ χρησιμοποιήθηκε για τη σφράγιση όλων των ριφιναρισμένων υλικών στο κεφάλι της μύγας.
• σε συνδυασμό με το κερί για τη διατήρηση και την απόδοση λάμψης σε οπωροκηπευτικά, όπως το λεμόνι.
• στην οδοντιατρική τεχνολογία, όπου χρησιμοποιείται περιστασιακά στην παραγωγή ειδικών υλικών οδοντοστοιχίας.
• ως συνδετικό υλικό στη "Ινδικη μελάνης".
• για ποδηλασία ως προστατευτική και διακοσμητική επίστρωση για το τιμόνι ποδήλατου, καθώς και στα λάστιχα αγωνιστικών ποδηλάτων.
• για την επανασύνδεση σάκων μελάνης κατά την αποκατάσταση ειδικού vintage στυλού
• για την τοποθέτηση υποστρωμμάτων "στα κλειδιά" οργάνων.
• για τις εφαρμογές Luthier, για να δεσμεύσει τις ίνες ξύλου προς τα κάτω και άρα να αποφύγετε την αποκόλληση των μαλακών μερών.
• να σκληρύνει και να προσδίδει αδιαβροχία σε τσόχα από πίλημα, σε φινίρισμα ξύλου και ως συστατικό του gossamer (ή goss ), ένα ύφασμα τυλιγμένο σε shellac και διάλυμα αμμωνίας που χρησιμοποιείται στο κέλυφος παραδοσιακού μεταξιού σε καπέλα ιππασίας.
• για να αυξήσετε τη δύναμη και τη μακροζωία των υποδημάτων μπαλέτου "εν pointe" ως θεραπεία για υγρασία. .
• για την τοποθέτηση εντόμων, με τη μορφή ενός κολλητικού μίγματος πηκτής ουσίας που αποτελείται από 75% αιθυλική αλκοόλη
• ως συνδετικό υλικό στην κατασκευή λειαντικού τροχού, προσδίδοντας ευελιξία και ομαλότητα που δεν βρέθηκαν σε υαλοποιημένους (κεραμομεταλλουργικούς) τροχούς. Οι «ελαστικοί» συγκολλημένοι τροχοί τυπικά περιέχουν σοβά του Παρισιού, αποδίδοντας ισχυρότερο δεσμό όταν αναμιγνύονται με shellac· το μείγμα σκόνης ξηρού γύψου, λειαντικού π.χ. κορούνδιο / οξείδιο αργιλίου σε ένα καλούπι.
• σε πυροτεχνικές συνθέσεις πυροτεχνήματα ως καύσιμo χαμηλής θερμοκρασίας, όπου επιτρέπει τη δημιουργία καθαρών «πράσινων» και «μπλε» χρωμάτων που είναι δύσκολο να επιτευχθούν με άλλα μείγματα καυσίμων.
• σε ωρολογοποιία, λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας τήξης (περίπου 80-100 & nbsp; ° C), για να ρυθμίσετε και να κολλήσετε τις πέτρες παλετών στο "πιρούνι". Επίσης για τη στερέωση των μικρών εξαρτημάτων σε ένα τσιμπιδάκι (πλάκα πρόσοψης) σε ένα τόρνο ωρολογοποιίας.
• στις αρχές του εικοστού αιώνα, χρησιμοποιήθηκε για την προστασία ορισμένων στρατιωτικών όπλων.
• στη βιομηχανία καλλυντικών, το shellac είναι γνωστό ως θεραπεία για τα νύχια και μπορεί να διαρκεί περισσότερο από το κανονικό γυαλιστικό. Επίσης, δίνει ένα καλύτερο γυαλιστερό φινίρισμα.. Προσφέρει μια ανθεκτική αδιαβροχία σε βαφή νυχιών. Η διαδικασία αποτελείται από τρία βήματα και ως φινίρισμα γίνεται με φως UV.
• σε Jelly Belly σε συνδυασμό με μελισσόκερο για γυαλάδα.

Αφαίρεση της Σιλάκ μπορεί να πάρει 15-λεπτά.

Gallery

• 
  Ξανθιε νιφάδες Σιλάκ
• 
  Αποκηρομένη Bona (Αριστερά) and κηροποιημένη #1 πορτοκαλί (Δεξιά) Σιλάκ σε νιφάδες. Η πορτοκαλί Σιλάκ είναι η παραδοσιακή Σιλάκ που χρησιμοποιείτε δεκαετίες για το φινίρισμα ξύλινων πατωμάτων, ντουλαπιών κουζίνας, και χειρολαβής εργαλείων.
• 
  Κοντινή φώτο κηροποιημένης #1 πορτοκαλής (Αριστερά) και Αποκηρομένης Bona (Δεξιά) Σιλάκ σε νιφάδες.
• 
  Παράδειγμα ενός ξύλου από πεύκο, επικαλυπτόμενο με 1-5 στρώσεις Αποκηρομένης σκούρας Σιλάκ.

External links

• Shellac.net US shellac vendor – properties and uses of dewaxed and non-dewaxed shellac
• The Story of Shellac (history)
• DIYinfo.org's Shellac Wiki, practical information on everything to do with shellac
• Reactive Pyrolysis-Gas Chromatography of Shellac
• Shellac A short introduction to the origin of shellac, the history of Japanning and French polishing, and how to conserve and repair these finishes sympathetically
• Shellac Application By Smith & Rodger