Βικιβιβλία

Η αγάπη στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Παλαιότερη επεξεργασίαΝεότερη επεξεργασία →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
 
ΑΓΑΠΗ
 
Γραμμή 21 ⟶ 22 :
 
 
-« Ο ανώτερος άνθρωπος, περισσότερο από κάθε τι, αφιερώνεται στη Σοφία και την Αγάπη. Το πρώτο είναι θνητό αγαθό ενώ το δεύτερο είναι αθάνατο » Επίκουρος (Επικ. Προσφ. 78).
Το πρώτο είναι θνητό αγαθό ενώ το δεύτερο είναι αθάνατο » Επίκουρος (Επικ. Προσφ. 78).
 
 
-«Φιλοφρόνει πάσιν» Να αγαπάς τους πάντες (όλους τους ανθρώπους) και τα πάντα.(φιλοφρονώ = φρονώ φίλα = σκέφτομαι με Αγάπη για κάποιον/κάτι. Το: πάσιν, είναι δοτική πληθυντικού των: οι πάντες, τα πάντα. Περιέχει και τις δύο λέξεις, έννοιες). Δελφικό Παράγγελμα.
(φιλοφρονώ = φρονώ φίλα = σκέφτομαι με Αγάπη για κάποιον/κάτι.
Το: πάσιν, είναι δοτική πληθυντικού των: οι πάντες, τα πάντα.
Περιέχει και τις δύο λέξεις, έννοιες). Δελφικό Παράγγελμα.
 
 
Γραμμή 57 ⟶ 54 :
 
 
-«Εχούσης γάρ τι της ψυχής αγαπητικόν εν εαυτή, και πεφυκυίας, ώσπερ αισθάνεσθαι και διανοείσθαι και μνημονεύειν, ούτω και φιλείν». Η ψυχή κλείνει μέσα της δύναμη Αγάπης καθώς επλάστηκε για να αισθάνεται, να σκέπτεται και να θυμάται, έτσι επλάστηκε και για ν’αγαπά. Πλούταρχος (Σόλων,7,3,1-4).(Ο Πλούταρχος ήταν Ιερέας των Δελφών).
-«Εχούσης γάρ τι της ψυχής αγαπητικόν εν εαυτή, και πεφυκυίας,
ώσπερ αισθάνεσθαι και διανοείσθαι και μνημονεύειν, ούτω και φιλείν».
Η ψυχή κλείνει μέσα της δύναμη Αγάπης καθώς επλάστηκε για να αισθάνεται,
να σκέπτεται και να θυμάται, έτσι επλάστηκε και για ν’αγαπά.
Πλούταρχος (Σόλων,7,3,1-4).(Ο Πλούταρχος ήταν Ιερέας των Δελφών).
 
 
Γραμμή 74 ⟶ 67 :
 
 
-«Χρω φιλανθρώπως και δικαίως τοις εντυγχάνουσι» Πλούταρχος (Ηθ, 88c). Να αγαπάς τους ανθρώπους και να τους συμπεριφέρεσαι με δικαιοσύνη, όσους τυχαίνει να έχεις σχέσεις.
Να αγαπάς τους ανθρώπους και να τους συμπεριφέρεσαι με δικαιοσύνη,
όσους τυχαίνει να έχεις σχέσεις.
 
 
Γραμμή 82 ⟶ 73 :
 
 
-«Ει δε γεύεται ανδρός ανήρ τι, φαίμέν κε γείτον έμμεναι νόω φιλήσαντ ατενέι γείτονι χάρμα πάντων επάξιον» Πίνδαρος (Νεμεονίκες, Ζ 127). Αν ο άνθρωπος κάτι από τον άνθρωπο γεύεται, να πούμε μπορούμε πως γείτονας που μ όλη του τη σκέψη αγαπά τον γείτονά του, είναι ευτυχία που αξίζει ό,τι κι αν πης.
να πούμε μπορούμε πως γείτονας που μ όλη του τη σκέψη αγαπά τον γείτονά του,
είναι ευτυχία που αξίζει ό,τι κι αν πης.
 
 
Γραμμή 90 ⟶ 79 :
 
 
-«Του φρονίμου τοίνυν εστί μόνου το φιλείν» Επίκτητος (Περι φιλίας, D.a.A.d,2,22,3,5-6). Λοιπόν, η Αγάπη είναι χαρακτηριστικό μόνο του φρόνιμου ανθρώπου.
Λοιπόν, η Αγάπη είναι χαρακτηριστικό μόνο του φρόνιμου ανθρώπου.
 
Γραμμή 196 ⟶ 184 :
 
-«Ευνοητικώς μέντοι γε προς αλλήλους διακείσθαι και φιλικώς και δοκιμαστικώς και αποδεκτικώς» Ζήνων (Στοβ. Ανθ.). Λοιπόν, να διάκεισθε με εύνοια και με Αγάπη προς αλλήλους, και με επιδοκιμασίες και με αποδοχή.
Λοιπόν, να διάκεισθε με εύνοια και με Αγάπη προς αλλήλους, και με επιδοκιμασίες και με αποδοχή.
 
 
Γραμμή 372 ⟶ 359 :
 
 
-«Έστι δ η μεν προς γονείς φιλία τέκνοις και ανθρώποις προς θεούς, ως προς αγαθόν και υπερέχον. Ευ γαρ πεποιήκασι τα μέγιστα. Του γαρ είναι και τραφήναι αίτιοι, και γενομένοις του παιδευθήναι» Αριστοτέλης (Ηθ. Νικ. Η. 1162α). Η σχέση της Αγάπης των τέκνων στους γονείς είναι όπως ακριβώς των ανθρώπων στους θεούς. Αγάπη δηλαδή που απευθύνεται στο αγαθό και το υπέροχο, γιατί οι γονείς δίνουν στα τέκνα τους τα μεγαλύτερα ευεργετήματα. Γιατί αυτοί τους έδωσαν την ύπαρξη, την διατροφή τους κι όταν μεγαλώσουν την εκπαίδευσή τους.
-«Έστι δ η μεν προς γονείς φιλία τέκνοις και ανθρώποις προς θεούς, ως προς αγαθόν και υπερέχον.
Ευ γαρ πεποιήκασι τα μέγιστα. Του γαρ είναι και τραφήναι αίτιοι, και γενομένοις του παιδευθήναι»
Αριστοτέλης (Ηθ. Νικ. Η. 1162α).
Η σχέση της Αγάπης των τέκνων στους γονείς είναι όπως ακριβώς των ανθρώπων στους θεούς.
Αγάπη δηλαδή που απευθύνεται στο αγαθό και το υπέροχο,
γιατί οι γονείς δίνουν στα τέκνα τους τα μεγαλύτερα ευεργετήματα.
Γιατί αυτοί τους έδωσαν την ύπαρξη, την διατροφή τους κι όταν μεγαλώσουν την εκπαίδευσή τους.
 
 
Γραμμή 402 ⟶ 383 :
 
 
-«Ότι μαθαίνει το παιδί με Αγάπη, το διατηρεί στοργικά μέχρι τα γηρατειά του. Πρέπει λοιπόν να διαπαιδαγωγούνται με καλοσύνη τα παιδιά». Ευριπίδης.
Πρέπει λοιπόν να διαπαιδαγωγούνται με καλοσύνη τα παιδιά». Ευριπίδης.
 
 
Γραμμή 412 ⟶ 392 :
 
 
- Οι Θεοί είναι γεννήματα Αγάπης: «Όπως προείπε η Νύκτα, η Ρέα γέννησε με τον Κρόνο ένα παιδί (τον Δία, πατέρα των Ολυμπίων) αφού έσμιξαν με ισχυρήν Αγάπη (Φιλότητα)». Ορφεύς.
αφού έσμιξαν με ισχυρήν Αγάπη (Φιλότητα)». Ορφεύς.
 
 
-Οι Θεοί συνδέονται με σχέση Αγάπης: «Ο Ζεύς, η Μήτις, ο Έρως, είναι εξ αρχής ενωμένοι ο ένας προς τον άλλον με δεσμούς Φιλίας και Αγάπης». Πρόκλος.
είναι εξ αρχής ενωμένοι ο ένας προς τον άλλον με δεσμούς Φιλίας και Αγάπης». Πρόκλος.
 
 
-«Η Αγάπη που έχει κανείς για την πατρίδα του, προέρχεται από την Αγάπη που ένοιωσε για τη μητέρα του στην παιδική του ηλικία». Πυθαγόρας.
που ένοιωσε για τη μητέρα του στην παιδική του ηλικία». Πυθαγόρας.
 
 
Γραμμή 448 ⟶ 425 :
 
 
-«..ούτω συμβαίνει και την οικειότητα την προς αλλήλους (τους ανθρώπους) » Αριστοτέλης (Πολιτικά, Bek.1262b, 18-19).
Αριστοτέλης (Πολιτικά, Bek.1262b, 18-19).
 
 
Γραμμή 503 ⟶ 479 :
 
 
-«Ώ φίλε Πάν τε και άλλοι όσοι τήδε θεοί, δοίητέ μοι καλώ γενέσθαι τα άνδοθεν. Έξωθεν δε όσα έχω, τοις εντός είναί μοι φίλια» Σωκράτης (Προσευχή στον Πάνα)
(Πλάτων, Φαίδρος,279,b ,8)…όλα τα εξωτερικά προς εμένα να είναι σε σχέση Αγάπης προς τα εσωτερικά μου (προς τον εσωτερικό μου κόσμο).▼
Έξωθεν δε όσα έχω, τοις εντός είναί μοι φίλια» Σωκράτης (Προσευχή στον Πάνα)
▲ (Πλάτων, Φαίδρος,279,b ,8)…όλα τα εξωτερικά προς εμένα να είναι σε σχέση Αγάπης προς τα εσωτερικά μου
(προς τον εσωτερικό μου κόσμο).
 
 
-«Θεοί δε οικτήραντες το των ανθρώπων επίπονον πεφυκός γένος, ανάπαυλας τε αυτοίς ετάξαντο, τας των εορτών αμοιβάς τοις θεοίς και Μούσας, Απολλωνά τε μουσηγέτην και Διόνυσον συνεορταστάς έδοσαν» Πλάτων (Νόμοι, 653). Οι θεοί ευσπλαχνίστηκαν τους ανθρώπους που εγεννήθηκαν για να μοχθούν και τους προσέφεραν δι ανάπαυλα τις εορτές προς τιμήν τους με συνεορταστάς τον Διόνυσο, τον Απόλλωνα, τις Μούσες).
τας των εορτών αμοιβάς τοις θεοίς και Μούσας, Απολλωνά τε μουσηγέτην και Διόνυσον συνεορταστάς έδοσαν»
Πλάτων (Νόμοι, 653). Οι θεοί ευσπλαχνίστηκαν τους ανθρώπους που εγεννήθηκαν
για να μοχθούν και τους προσέφεραν δι ανάπαυλα τις εορτές προς τιμήν τους με συνεορταστάς τον Διόνυσο,
τον Απόλλωνα, τις Μούσες).
 
 
Γραμμή 549 ⟶ 519 :
 
-«Δύο γένη παρά τοις Έλλησιν ανθήσαι λέγεται, το μεν εκ Διός δι Αιακού, το δε εκ Ποσειδώνος δια Θησέως γενόμενον, το μεν Αττικόν, το δε εξ Αιγίνης το πρότερον…δικαιοσύνη μεν το των Αιακιδών καλόν, φιλανθρωπία δε δείκνυσι το των Αθηναίων εξαίρετον» Ιμέριος (Dec. Et. Or. 25,47-55).
το μεν Αττικόν, το δε εξ Αιγίνης το πρότερον…δικαιοσύνη μεν το των Αιακιδών καλόν, φιλανθρωπία δε δείκνυσι το των Αθηναίων εξαίρετον» Ιμέριος (Dec. Et. Or. 25,47-55).
..Αγάπη προς τους ανθρώπους δείχνει το εξαίρετο γένος των Αθηναίων.
Γραμμή 586 ⟶ 555 :
 
 
-«H Aγάπη, ίση στο μήκος και στο πλάτος…αυτή είναι που την θεωρούν έμφυτη ως και στα μέλη των θνητών.Χάρις σ αυτήν, κάνουν έργα αρμονικά και σκέψεις φιλικές.Χαρά την λένε και Αφροδίτη». Εμπεδοκλής. Απόσπ. 349.
Χάρις σ αυτήν, κάνουν έργα αρμονικά και σκέψεις φιλικές.Χαρά την λένε και Αφροδίτη». Εμπεδοκλής. Απόσπ. 349.
 
 
Γραμμή 593 ⟶ 561 :
 
 
-«Εν τάξει δε τη πρεπούση τα της φιλίας μέτρα ποιησόμεθα, τους μεν αγαθούς ως αποσώζοντας την του ανθρώπου τελειότητα και δια την φύσιν και δια την γνώμην παντοίως ασπαζόμενοι, τους δε φαύλους ως αν μηδέν από γνώμης εις αίρεσιν φιλίας ημίν υπέχοντας δια μόνην την κοινήν φύσιν αγαπώντες» Ιεροκλής (In Au. Ca. 7,11,1κ.εξ.).
-«Εν τάξει δε τη πρεπούση τα της φιλίας μέτρα ποιησόμεθα,
τους μεν αγαθούς ως αποσώζοντας την του ανθρώπου τελειότητα και δια την φύσιν και δια την γνώμην παντοίως ασπαζόμενοι,
τους δε φαύλους ως αν μηδέν από γνώμης εις αίρεσιν φιλίας ημίν υπέχοντας δια μόνην την κοινήν φύσιν αγαπώντες»
Ιεροκλής (In Au. Ca. 7,11,1κ.εξ.).
 
 
Γραμμή 697 ⟶ 662 :
 
 
-(Για το χρυσό γένος) «Κι ήσαν όλα ήμερα και προσηνή στους ανθρώπους, ζώα και πουλιά, κι η Αγάπη τους λαμποκοπούσε». Εμπεδοκλής Απόσπ.130. (Υπενθυμίζεται ότι ως Αγάπη αποδίδεται η λέξη –- Αρχή Φιλία).
 
Γραμμή 1.281 ⟶ 1.246 :
 
 
-«Ευλάβεια, πανσεβάσμια θεά που χρυσοφτέρουγη περπατάς πάνω απ’τη γη» Ευριπίδης –- Βάκχες.
 
Γραμμή 2.105 ⟶ 2.070 :
-«Γονείς δε τίμα και φίλους ευεργέτει» Μένανδρος (Γνωμ. Μον.). Να τιμάς τους γονείς σου και να ευεργετείς τους φίλους σου.
 
-«Δεί τους φιλούντας πίστιν, ού λόγους έχειν» Μένανδρος (Γνωμ. Μον.). Πρέπει αυτοί που αγαπιούνται –αγαπάνε-αγαπάνε; να έχουν πραγματική πίστη, και όχι αγάπη μόνο στα λόγια.
 
-«Εν τοίς κακοίσι τους φίλους ευεργέτει» Μένανδρος (Γνωμ. Μον.). Να ευεργετείς τους φίλους όταν τους συμβαίνει κάτι κακό.
Γραμμή 2.229 ⟶ 2.194 :
«Την τε Αρετήν Αρμονίαν είναι, και την Υγιείαν, και το Αγαθόν άπαν, και τον Θεόν . δι ο και καθ Αρμονίαν συνιστάναι τα όλα . φιλίαν τε είναι εναρμόνιον ισότητα.» Πυθαγόρας Και η Αρετή, και η Υγεία, και το Όλον του Α γαθού είναι Αρμονία . και ο Θεός ο ίδιος. Γι αυτό τα πάντα έχουν συντεθεί αρμονικά. Και η φιλία, είναι εναρμόνια ισότητα.
ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ Μηδενί φθόνει Σόλων ο Αθηναίοσ-Δελφ.παρ.
«Αλλοτρίων μη επιθύμει.» Κλεόβουλος ο Λίνδιος –Δελφ-Δελφ.παρ. Μην επιθυμείς ξένα αγαθά
«Αρκείσθαι παρεούσι και αλλοτρίων απέχεσθαι» .Φωκυλίδης ο Μιλήσιος
Να αρκείσθε στα υπάρχοντα αγαθά και να μην εγγίζετε τα ξένα
Γραμμή 2.342 ⟶ 2.307 :
«Κράτιστον χρημάτων ευβουλία» (Σοφοκλής)(Το καλύτερο από όσα διαθέτει ο άνθρωπος είναι η καλή γνώμη)
«Ο κακώς διανοηθείς περί των οικείων ,ουδέποτε καλώς βουλεύεται περί των αλλοτρίων» (Ισοκράτης) (Εκείνος που άσχημα έχει σκεφθεί για όσα των αφορούν ,ουδέποτε θα γνωμοδοτήση καλά για τα ζητήματα άλλων)
ΕΥΓΕΝΕΙΑ –- ΕΥΠΡΕΠΕΙΑ
Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίο η (Πιττακός ο Μυτιληναίος Δελφ. Παράγγελμα)
(Ο ηλίθιος γελά και όταν δεν υπάρχει κάτι γελοίο)
Γραμμή 2.378 ⟶ 2.343 :
Επιζητούμε το ωραίο με απλά μέσα και απλές μορφές
ΕΥΛΑΒΕΙΑ
«Ευλάβεια, πανσεβάσμια θεά που χρυσοφτέρουγη περπατάς πάνω απ’τη γη» Ευριπίδης –- Βάκχες
«Περί την απορρήτων μηδενί λέγε» Ισοκράτης Σε κανέναν μη μιλάς για τα απόρρητα (μυστήρια )
«Ένεκα χρημάτων μηδένα θεών ομόσεις»Ισοκράτης Σε κανένα θεό μην ορκιστείς κατόπιν αμοιβής
Γραμμή 2.500 ⟶ 2.465 :
«Ουδείς εκών κακός». Σωκράτης. Κανείς δεν είναι κακός με τη θέλησή του. ΚΑΛΛΟΣ
«Κάλλος μη σωφρονών τοις κεκτημένοις καθέστηκεν όνειδος «.Αίσωπος. Η ομορφιά δίχως σωφροσύνη έγινε ντροπή για όσους την είχαν.
ΚΑΛΟΣΥΝΗ –- ΑΓΑΘΟΤΗΣ «Αγαθούς τίμα» Περίανδρος ο Κορίνθιος, Δελφικό Παράγγελμα
«Άσκει καλοκαγαθίαν» Βίας ο Πριηνεύς, Δελ.παρ.
«Στους καλούς υπάρχει κάθε είδους σοφίας» Ευριπίδης
Γραμμή 2.589 ⟶ 2.554 :
«Η πόλη της οποίας οι πολίτες πείθονται σε μεγάλο βαθμό να τηρούν τους νόμους, διάγει ειρηνικά και στον πόλεμο είναι αήττητη.» Ξενοφών.
«Πόλεως ψυχή οι νόμοι εισίν.» Πλάτων.
ΝΟΥΣ –- ΛΟΓΟΣ
«Τάχιστον νους, δια παντός γαρ τρέχει». Θαλής.
Ο νους είναι το ταχύτερο από το κάθε τι, διότι τρέχει διαπερνώντας τα πάντα.
Γραμμή 2.646 ⟶ 2.611 :
Μην πλουτίζεις με άδικο τρόπο ,αλλά να βιοπορίζεσαι με τρόπους άμεμπτους
«Χρυσάφι ,κακών αρχηγέ ,διαφθορέα των πάντων ,…για σένα γίνονται οι πόλεμοι ,οι λεηλασίες ,οι φόνοι, τα τέκνα γίνονται των γονέων εχθροί και ομόαιμοι αδελφοί μισούνται» Φωκυλίδης ο Μιλήσιος
ΠΟΛΙΣ –- ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ –- ΠΟΛΙΤΗΣ
«Δημοκρατία κρείτον τυρρανίδος». Περίανδρος ο Κορίνθιος. Δελφ. Παρ.
Η δημοκρατία είναι καλύτερη από την τυραννία.
Γραμμή 2.799 ⟶ 2.764 :
ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΣ
«Αίτιοι τινές εαυτοίς των κακών καταστάντες την μέμψιν αφρόνως τιθεάσι τω θεώ.» Αίσωπος. Μερικοί ενώ οι ίδιοι ήσαν υπαίτιοι για τα δεινά που τους βρήκαν, ασυλλόγιστα έριξαν την κατηγορία στους θεούς.
ΥΠΟΜΟΝΗ –- ΑΝΟΧΗ
«Όποια κι αν είναι η μοίρα σου, υπόμενε την δίχως αγανάκτηση». Πυθαγόρας.
«Ανέχου Πάσχων». Ευριπίδης. Δείχνε υπομονή όταν υποφέρης.
Γραμμή 2.864 ⟶ 2.829 :
«Η δε αρετή ουδέν άλλο τι ει μη έλλογος φρόνησις, τον σοφόν άγουσα δια της ηδονής εις την του βίου ευδαιμονίαν». Επίκουρος.
Η αρετή δεν είναι παρά η στοχαστική φρόνηση, που οδηγεί τον σοφό μέσω της ηδονής στην ευδαιμονία της ζωής.
ΦΥΣΙΣ –- ΚΟΣΜΟΣ
«Ω Φύση ,θεά μητέρα των πάντων πολυμήχανη μητέρα …..παντοκράτειρα…. υπέρτατε θεέ…. των θεών ρυθμιστή, δίχως τέλος εσύ….αυτογεννής,….αυτάρκης, Δίκη και πειθώ των χαρίτων….τρέφεις τα πάντα…τα πάντα δημιουργείς, τα πάντα κτίζεις…κινείς τα πάντα…κινείσαι σαν γρήγορο ρεύμα με αδιάκοπο στροβιλισμό Διαρρέεις από παντού, κυκλικά τρέπεσαι ,και αλλάζεις μορφή συνεχώς εσύ με τον ωραίο θρόνο….μόνον εσύ εκτελείς εκείνο που απεφασίσθη κρατείς το σκήπτρο και από ψηλά κυβερνάς….Μοίρα προωρισμένη, πυρίπνοη αιωνία ζωή και αθάνατη πρόνοια.Τα πάντα είσαι εσύ.Και μόνη σου δημιουργείς όλα του κόσμου τα στολίδια»΄Υμνος 10
«Κόσμον τόνδε τον αυτόν απάντων ούτε τις θεών ούτε ανθρώπων εποίησεν. αλλ’ ην αεί και έσται πυρ αείζωον. απτόμενον μέτρα και σβεννύμενον μέτρα» Ηράκλειτος
Γραμμή 2.901 ⟶ 2.866 :
 
 
ΣΧΟΛΙΑ –- ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ
 
-Ο Ελληνισμός είναι η έντονη Αγάπη προς τον κόσμο, προς το παν.
-Στην ελληνική παράδοση, ο ΕΡΩΣ ( =ΑΓΑΠΗ , κάθε είδους Αγάπη )(Έρως Αρετής , Έρως γης ,Έρως θαλάσσης , Έρως επιστήμης , Έρως μητρός , Έρως τέχνης , Έρως γυναικός κλπ) είναι η πρωτίστη και συνεχής αιτία της κοσμογονίας και της κοσμοποιοίας(Τόσο στην Ορφική, όσο και στην Ησιόδεια κοσμογονία) . Είναι έννοια αφηρημένη , πολυσυλλεκτική , είναι το σύνολο της συμπαντικής Αγάπης , Αγάπη προς το σύνολο του εκδηλωμένου κόσμου, προς τον άνθρωπο, προς το φυτό, το ζώο, την πέτρα, το ποτάμι, προς κάθε μορφή, προς μία έννοια, προς μία κατάσταση, προς ένα πράγμα, προς τα πάντα,από την πρωτογενή ύλη μέχρι τους Θεούς.Είναι η ελκτική και συνεκτική δύναμη που συγκρατεί την ύλη και δημιουργεί, διατυπώνει κάθε μορφολογία.Είναι ο αρχαιότερος των εγκοσμίων Θεών και υπεύθυνος για κάθε δημιουργία.Η ενέργειά του υπάρχει σε όλους τους Θεούς αλλά και σε όλους τους ανθρώπους,ζώα,φυτά κλπ,σε όλη την υλική εκδήλωση, διακατέχει το παν, πληρεί τον κόσμο.
Είναι ενδεικτικό ότι άλλες θεότητες –- προσωποποιημένες στο θείο επίπεδο έννοιες όπως η Αρετή, η Αρμονία, η Ευνομία, η Μνημοσύνη, η Πειθώ κλπ βρίσκονται στο γενεαλογικό δέντρο της θεογονίας σε κατοπινά στάδια και γενεές. Αυτό το γεγονός καταδεικνύει την τεράστια σημασία και έμφαση που έχει ο Έρωτας (=Αγάπη) στην Ελληνική θρησκεία καθώς βρίσκεται στην αρχή της κοσμογονίας και θεογονίας ως το πρώτιστο και μοναδικό στοιχείο κοσμοποιοίας στο σύμπαν ενώ ταυτόχρονα είναι η ελκτική δύναμη που συγκρατεί την ύλη στο μεγάκοσμο (πλανητικά συστήματα) και τον μικρόκοσμο (υποδιαιρέσεις της ύλης). Και όπως προαναφέραμε, όχι μόνο συγκρατεί την ύλη αλλά επίσης την κινητοποιεί δημιουργώντας συμπλέγματα και μορφές περισσότερο η λιγότερο εξελιγμένες.Δημιουργεί έτσι όλες τις μορφές του αισθητού κόσμου αλλά και του νοητού καθώς ο κόσμος των νοητών είναι μια προβολή και επεξεργασία των δεδομένων του αισθητού κόσμου.
Ο Ελληνικός κόσμος λοιπόν είναι ένας κόσμος στον οποίο το κύριο στοιχείο είναι η Αγάπη. Ένας κόσμος έντονης Αγάπης.Η Αγάπη είναι ο βιότοπος του Ελληνισμού και ο καθολικώς προσδιοριστικός όρος του ελληνικού πολιτισμού.
Όλα τα γεννήματα του Έρωτος (της Αγάπης): ο κόσμος τα φυτά τα ζώα οι άνθρωποι και οι θεοί φέρουν μέσα τους την ενέργεια του Έρωτος.
Γραμμή 2.940 ⟶ 2.905 :
O «Ζεύς Ομολούιος» (έχει την ίδια έννοια με το: ομονώος, ομολώιος).
Ο «Πίστιος Ζευς» (πίστις = η εμπιστοσύνη, δηλαδή ο Δίας που προάγει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ανθρώπων, την καλή πίστη ).
Ο «Θεόταιρος Ζευς» (θεός και εταίρος, θεός –- εταίρος, δηλαδή ο φίλος ανθρώπων και θεών).
Ο «Φρατρίος Ζευς» (φράτηρ = αδελφός, Φρατρίος Ζευς = Αδελφικός Ζευς) δηλαδή ο Δίας που προστατεύει και δημιουργεί κάθε συναίσθημα αδελφοσύνης, αδελφότητας μεταξύ των ανθρώπων. Για το λόγο αυτό, ο Φατρίος Ζευς συνέχει, (είναι το συνεκτικό στοιχείο) μιας οικογένειας, μίας ομάδας, μίας αδελφότητας, ενός γένους, ενός λαού.
Ο «Φατρίος Ζευς» (με την ίδια έννοια).
Γραμμή 2.984 ⟶ 2.949 :
 
Έχουμε ήδη προαναφέρει 30 και πλέον επίθετα του Διός που σημαίνουν Αγάπη.
Η Αγάπη του Διός είναι πύρινη, είναι ζεστή σαν τη φωτιά. Στα Ορφικά κείμενα έχουμε περιγραφή του πύρινου χαρακτήρα του Διός. «Το καθαρότατον και κορυφαιότατον άτε διαυγές όν πύρ Ζήνα ωνόμασαν δια την εν αυτώι ζέουσαν φύσιν….πυρώδης ουσία ζωτική….Τήι ούν ιδίαι θερμότητι ο Ζεύς –- τουτέστιν η ζέουσα ουσία..» Ιερώνυμου και Ελλάνικου Θεογονία (56). Το καθαρότατον και υψούμενον στα ανώτατα πεδία του χώρου διαυγές πυρ Δία ωνόμασαν, χάριν του θερμοτάτου και εμπύρου χαρακτήρος της φύσεώς του...πυρώδης ουσία πλήρης ζωής και ισχύος….με την έμφυτη θερμότητά του ο Ζεύς –- δηλαδή η υπέρθερμος ουσία..».
Ο Ζευς έχει τα επίθετα: «Φλογόεις», «Πυρσαγεύς», «Πυρίδρομος», «Πυρίβρομος», «Πυριβρεμέτης», «Πυρόεις», «Πάμφλεκτος», «Πυρφόρος» ως ο Θεός που ταυτίζεται με το κοσμικό πύρ.
Για τον πύρινο χαρακτήρα του Έρωτος, ο Ορφεύς λέει: «..όν Φάνητα Ορφεύς καλεί, ότι αυτού φανέντος το πάν εξ αυτού έλαμψεν, τώι φέγγει του διαπρεπεστάτου των στοιχείων πυρός εν τώι υγρώι τελεσφορουμένου» Ιερώνυμου και Ελλάνικου Θεογονία (56). ….(για τον Έρωτα)…τον οποίο ο Ορφεύς ονομάζει Φάνητα, διότι, αφ’ ότου ενεφανίσθη, εξ αυτού έλαμψε το σύμπαν, με το φέγγος του πλέον εξόχου και θαυμαστού απ’ όλα τα στοιχεία: εκείνου του Πυρός, που γεννάται και μεγαλύνει και τελειούται μέσα στου υγρού την κοιτίδα.
Γραμμή 3.076 ⟶ 3.041 :
[Ενεργητική Φωνή]
Ενεστώτας:
(Οριστική):φιλέω,φιλώ-φιλέεις,φιλείς-φιλέει,φιλεί-φιλέομεν,φιλούμεν-φιλέετε,φιλείτε-φιλέουσι,φιλούσι(ν)-φιλέετον,φιλείτον-φιλέετον,φιλείτον
(Υποτακτική):φιλέω,φιλώ-φιλέης,φιλής-φιλέη,φιλή-φιλέωμεν,φιλώμεν-φιλέητε,φιλήτε-φιλέωσι,φιλώσι(ν)-φιλέητον,φιλήτον-φιλέητον,φιλήτον▼
φιλούσι(ν)-φιλέετον,φιλείτον-φιλέετον,φιλείτον
(Ευκτική):φιλέοιμι,φιλοίμι,φιλεοίην,φιλοίην-φιλέοις,φιλοίς,φιλεοίης,φιλοίης-φιλέοι,φιλοί,φιλεοίη,φιλοίη-φιλέοιμεν,φιλοίμεν-φιλέοιτε,φιλοίτε-φιλέοιεν,φιλοίεν-φιλέοιτον,φιλοίτον-φιλεοίτην,φιλοίτην▼
▲(Υποτακτική):φιλέω,φιλώ-φιλέης,φιλής-φιλέη,φιλή-φιλέωμεν,φιλώμεν-φιλέητε,φιλήτε-φιλέωσι,
(Προστακτική):φίλεε,φίλει-φιλεέτω,φιλείτω-φιλέετε,φιλείτε-φιλεόντων,φιλούντων,φιλεέτωσαν,φιλείτωσαν-φιλέετον,φιλείτον-φιλεέτων,φιλείτων ▼
φιλώσι(ν)-φιλέητον,φιλήτον-φιλέητον,φιλήτον
▲(Ευκτική):φιλέοιμι,φιλοίμι,φιλεοίην,φιλοίην-φιλέοις,φιλοίς,φιλεοίης,φιλοίης-φιλέοι,φιλοί,
φιλεοίη,φιλοίη-φιλέοιμεν,φιλοίμεν-φιλέοιτε,
φιλοίτε-φιλέοιεν,φιλοίεν-φιλέοιτον,φιλοίτον-φιλεοίτην,φιλοίτην
▲(Προστακτική):φίλεε,φίλει-φιλεέτω,φιλείτω-φιλέετε,φιλείτε-φιλεόντων,φιλούντων,φιλεέτωσαν,
φιλείτωσαν-φιλέετον,φιλείτον-φιλεέτων,φιλείτων
(Απαρέμφατο):φιλέεν,φιλείν
(Μετοχή):φιλέων,φιλών-φιλέοντος,φιλούντος φιλέουσα,φιλούσα-φιλεούσης,φιλούσης φιλέον,φιλούν-φιλέοντος,φιλούντος
 
Παρατατικός:
(Οριστική):εφίλεον,εφίλουν-εφίλεες,εφίλεις-εφίλεε,εφίλει-εφιλέομεν,εφιλούμεν-εφιλέετε,εφιλείτε-εφίλεον,εφίλουν-εφιλέετον,εφιλείτον-εφιλέετην,εφιλείτην
εφίλουν-εφιλέετον,εφιλείτον-εφιλέετην,εφιλείτην
 
Μέλλοντας:
Γραμμή 3.103 ⟶ 3.062 :
[Μέση Φωνή]
Ενεστώτας:
(Οριστική):φιλέομαι,φιλούμαι-φιλέη,φιλέει,φιλή,φιλεί-φιλέεται,φιλείται-φιλεόμεθα,φιλούμεθα-φιλέεσθε,φιλείσθε-φιλέονται,φιλούνται-φιλέεσθον,φιλείσθον-φιλέεσθον,φιλείσθον
(Υποτακτική):φιλέωμαι,φιλώμαι-φιλέη,φιλή-φιλέηται,φιλήται-φιλεώμεθα,φιλώμεθα-φιλέησθε,φιλήσθε-φιλέωνται,φιλώνται-φιλέησθον,φιλήσθον-φιλέησθον,φιλήσθον ▼
φιλούνται-φιλέεσθον,φιλείσθον-φιλέεσθον,φιλείσθον
(Ευκτική):φιλεοίμην,φιλοίμην-φιλέοιο,φιλοίο-φιλέοιτο,φιλοίτο-φιλεοίμεθα,φιλοίμεθα-φιλέοισθε,φιλοίσθε-φιλέοιντο,φιλοίντο-φιλέοισθον,φιλοίσθον-φιλεοίσθην,φιλοίσθην▼
▲(Υποτακτική):φιλέωμαι,φιλώμαι-φιλέη,φιλή-φιλέηται,φιλήται-φιλεώμεθα,φιλώμεθα-φιλέησθε,
(Προστακτική):φιλέου,φιλού-φιλεέσθω,φιλείσθω-φιλέεσθε,φιλείσθε-φιλεέσθων,φιλείσθων,φιλεέσθωσαν,φιλείσθωσαν-φιλέεσθον,φιλείσθον-φιλέεσθων,φιλείσθων▼
φιλήσθε-φιλέωνται,φιλώνται-φιλέησθον,φιλήσθον-φιλέησθον,φιλήσθον
(Ευκτική):φιλεοίμην,φιλοίμην-φιλέοιο,φιλοίο-φιλέοιτο,φιλοίτο-φιλεοίμεθα,
▲φιλοίμεθα-φιλέοισθε,φιλοίσθε-φιλέοιντο,φιλοίντο-φιλέοισθον,φιλοίσθον-φιλεοίσθην,φιλοίσθην
▲(Προστακτική):φιλέου,φιλού-φιλεέσθω,φιλείσθω-φιλέεσθε,φιλείσθε-φιλεέσθων,φιλείσθων,
φιλεέσθωσαν,φιλείσθωσαν-φιλέεσθον,φιλείσθον-φιλέεσθων,φιλείσθων
(Απαρέμφατο):φιλέεσθαι,φιλείσθαι
(Μετοχή):φιλεόμενος,φιλούμενος-φιλεομένη,φιλουμένη-φιλεόμενον,φιλούμενον
 
Παρατατικός:
(Οριστική):εφιλεόμην,εφιλούμην-εφιλέου,εφιλού-εφιλέετο,εφιλείτο-εφιλεόμεθα,εφιλούμεθα-εφιλέεσθε,εφιλείσθε-εφιλέοντο,εφιλούντο-εφιλέεσθον,εφιλείσθον-εφιλεέσθην,εφιλείσθην
εφιλούμεθα-εφιλέεσθε,εφιλείσθε-εφιλέοντο,εφιλούντο-εφιλέεσθον,εφιλείσθον-εφιλεέσθην,εφιλείσθην
 
Μέλλοντας:
Γραμμή 3.232 ⟶ 3.186 :
- Η Πολυγνώτεια τετραχρωμία, η οποία χρησιμοποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό στην αρχαία Ελληνική ζωγραφική, έχει δίκαια αποκληθεί και «τετραχρωμία της Αγάπης», γιατί είναι το χρωματικό αντίστοιχο της ενότητας, της συνέχειας, της συμφωνίας, της συνοχής. Μάλιστα είναι η μόνη αρμονική χρωμάτων που έχει φυσική επαλήθευση, μια και συναντάται κατ εξοχήν στην φύση. Ο Πλάτωνας δε, αναφέρει ότι αν ζωγραφίζοντας κανείς ένα πρόσωπο δεν χρησιμοποιήσει Πολυγνώτεια χρώματα, αλλά κάποια άλλα, θα χάσει την φυσική χροιά του ανθρώπινου προσώπου.
- Συμβολικά, οι θεοί, παρουσιάζονται στην Μυθολογία, να ανήκουν όλοι σε μία οικογένεια, να είναι όλοι μέλη της ίδιας θείας οικογένειας, και έχουν όλοι συγγενικές σχέσεις μεταξύ τους. Αυτός ο συμβολισμός, δεν απηχεί απλώς την αιτιώδη σχέση τους, αλλά γίνεται για να δοθεί έμφαση στην θερμή σχέση Αγάπης μεταξύ τους.
- Όταν δύο πόλεις ενέτειναν τις φιλικές τους σχέσεις, έχοντας τους θεούς ως εγγυητές της σύσφιξης των σχέσεών τους, έφτιαχναν συχνά μαρμάρινες πλάκες με ανάγλυφες τις μορφές των πολιούχων θεών των πόλεών τους να ανταλλάσσουν χειραψία η κάποιο τύπο ασπασμού –- εναγκαλισμού. (πχ Η Αθηνά χαιρετάει την Ήρα της Σάμου, η αλλού η Αθηνά χαιρετάει γυναικεία μορφή –- προσωποποίηση της Σικελίας).
 
ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΜΕ ΑΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ
Γραμμή 3.255 ⟶ 3.209 :
(Nα σημειώσουμε εδώ ότι στην Άρρητο Αρχή του Ορφέα, ο Ζεύς είναι ο Λόγος της Αρρήτου Αρχής. Λόγος, είναι η αγάπη, η φιλότης, είναι η ενέργεια που συνέχει τα πάντα στην Άρρητο Αρχή, στο Εν η Όλον. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τους θεούς και σε σπερματική μορφή όλες τις κατόπιν εκδηλωθείσες στον κόσμο μορφές).
(Και στα μαθηματικά, λόγος σημαίνει η σχέση, η σύνδεση δύο αριθμών).
2) Στην πρώτη μορφή που σύμφωνα με τον Ορφέα ήλθε στον εκδηλωμένο κόσμο, ο Φάνης –- Έρως –- Μήτις –Ηρικεπαίος-Ηρικεπαίος, ο οποίος ονομάζεται και Πρωτόγονος, Δίας, και Πάνας «…και ήδ η θεολογία Πρωτόγονον ανυμνεί και Δία καλεί πάντων διατάκτορα καί όλου του κόσμου· διό και Πάνα καλείσθαι.» Ορφικά Αποσπάσματα 13,20. Δαμάσκιος. 123 bis [I 317, 15 R] η δε κατά τον Ιερώνυμον φερομένη και Ελλάνικον (naml. Ορφική θεολογία) (Αθηναγ.18p.20 Schw).
3) Στην εγκόσμια « επιφάνεια » του Διός, ως γιός του Κρόνου. ( Επιφάνεια, ονομάζεται η εγκόσμια εμφάνιση και παρουσία ενός προυπάρχοντος θεού, μέσα στον κόσμο, όταν ωριμάζουν οι συνθήκες του κόσμου, και καλείται πλέον να έλθει στα εγκόσμια για να αποτελέσει την ουσία ενός τομέα, ενός δεδομένου, ενός αντικειμένου, μιας συγκεκριμένης πτυχής αυτού του κόσμου, για να διοικήσει τον τομέα αυτό. Συνήθως, η επιφάνεια ενός θεού, συμβολίζεται στη Μυθολογία με μια «γέννηση». Την γέννηση αυτή πάντοτε προκαλεί ο Έρως, ο οποίος εξ ου και ονομάζεται γεννήτωρ όλων των θεών (και αρχαιότερος των εγκοσμίων θεών). Ακριβέστερα, ο Έρως εντάσσει έναν προυπάρχων θεό, μέσα στον κόσμο, θέτοντας ως «γονείς» του θεούς που έχουν μία προδήλως αιτιώδη σχέση με τον τομέα που πρόκειται να αναλάβει ο νεοεισαχθείς στον κόσμο θεός).
Αυτές οι τρεις ιδιότητες του Διός συνυπάρχουν στην Ελληνική Κοσμογονία και Θρησκεία. Και είναι ο θεός που με το μέγεθος της Αγάπης του (και τα τόσα πολλά επίθετά του που σημαίνουν Αγάπη) κυβερνάει τον κόσμο εν Αγάπη.
Γραμμή 3.332 ⟶ 3.286 :
 
«Μέχρι τεν κατάκεισθε; κότ άλκιμον έλξετε θυμόν ώ νέοι; Ουδ’ αιδείσθ’ αμφιπερικτίονας ώδε λίην μεθιέντες; Εν ειρήνη δε δοκείτε ήσθαι ατάρ πόλεμος γαίαν άπασαν έχει». Καλίνος ο Εφέσιος(Έως πότε θα αδρανείτε; πότε θ’αναστήσετε ,νέοι ,τον άλκιμο θυμό σας; Δεν ντρέπεστε τους γείτονες σας που αδιαφορείτε τόσο πολύ; Νομίζετε ότι έχετε ειρήνη ενώ ο πόλεμος ανταράζει τη γη) .
Το να αποδεικνύεις το αυτονόητο και το να δηλώνεις το αυτόδηλο δεν είναι βέβαια ο θρίαμβος της λογικής. Εν τούτοις αυτό αναγκαζόμαστε εκ των πραγμάτων να κάνουμε ,συχνότατα μάλιστα ,στην εκπάγλου «προόδου», «αναπτύξεως» και «εξελίξεως» εποχή μας.Και, επειδή ,τα «πράγματα»(μάλλον οι σκιές των πλασμάτων τους στο λυκόφως της λογικής που μας τυλίγει) μας εξαναγκάζουν ,ερχόμαστε τώρα ,με τις πενιχρές δυνατότητες που διαθέτουμε υποκειμενικά και αντικειμενικά να…. «αποδείξουμε» την «ηθική ακεραιότητα» των προγόνων μας ,αυτών των ίδιων που εγέννησαν –- γιατί ήταν γνήσια εμβολή του εαυτού τους –το-το χάρμα της ανθρωπότητος-τον Ελληνικό Κόσμο.
Δεν είναι μόνο οι καύσεις ,οι εκθεμελιώσεις ,οι σφαγές ,οι ποινές και οι απαγορεύσεις τα όπλα δια των οποίων επεχειρήθη η συντριβή αυτού του σκανδαλώδους ωραιότητος για το θεό» (Έτσι ανεφώνησε ο αββάς Fourmant πριν εξαπολήσει τις στρατιές των ρασοφόρων του για να καταστρέψουν ό,τι είχε απομείνει από τη Σπάρτη το έτος 1789) των επικρατούντων θρησκειών, πολιτισμού το χείριστο είναι η δηλητηριώδης εμβολή στην συνείδηση των νεωτέρων Ελλήνων ,του αισθήματος αναστολής και ντροπής για το είδος τους. Αυτό επιδιώκεται μέσα από μιαν ακατάσχετη κατασυκοφάντηση των προγόνων μας ,μια ψυχοφθόρο επιδρομή που στοχεύει στην δική μας άλωση ,στον δικό μας ανδραποδισμό, το αίσθημα απαξίας ως προς την φυσική σου προέλευση ,οδηγεί ,βέβαια ,στο αίσθημα μειονεξίας .Άμεση συνέπεια είναι το ψυχικό τεράτωμα που τείνει να καταβροχθίσει ό,τι συναπαρτίζει την αληθέστερη περιοχή του είναι μας.Εκείνην που κατοικείται από τις αιώνιες μορφές ,ιδέες και έννοιες που πληρούν και εμψυχώνουν κάθε μας πράξη, εμπειρία ή διάθεση που είναι τα θεμέλια και το κρυμμένο νόημα του ενδότερου εαυτού μας, άλλα και ο κοινός ιστός που μας συνδέει σε σχέσεις ομοψυχίας και κατανόησης με τους ομοίους μας ενώ καθορίζει και τα κριτήρια των διαφορών μας από τους ανομοίους μας. Άλλοι τα λέγουν αρχετύπους, αλλά είναι κάτι πολύ περισσότερο ,ειδικό : είναι ό,τι έχει δρέψει η ψυχή μας από τις ψυχές των προγόνων μας σε βάθος γενεών μέγα ,ό,τι έφερε μαζί της πριν γεννηθούμε σα γνώση αναμνηστική ,έμφυτη όλων όσων ήσαν ο αθροιστικός ψυχικός βίος εκείνων που μας εγέννησαν. Όλα αυτά, ένας ωκεανός από μορφές-όχι μόνο εικόνες –που-που κατακλύζουν το είναι μας είναι το έδαφος της όλης προσωπικότητας μας που περιμένει να αναδώσει τα άνθη και τους καρπούς των πανάρχαιων σπόρων που βρίσκονται σ’αυτό περιμένοντας τη δική μας φροντίδα. Η προσωπικότητα μας ,αλλά και τα έργα και οι σχέσεις μας με τους άλλους εξαρτούν την εξέλιξή τους από την εφορία αυτού του εδάφους .Και πρώτο βήμα της συνείδησής μας προς τον μυστικόν αυτόν κήπο, είναι η αναγνώριση, ο εντοπισμός του κρυμμένου του πλούτου. Έπειτα, είναι η αναδοχή του από τον καθ’ ένα μας και η ομολογία του από το σύνολό μας-από το σύνολο των φερενύμων Ελλήνων.Κι έπειτα, βέβαια, είναι η αναδιατύπωσή του- με άπειρους τρόπους, προσωπικούς και συλλογικούς - στη γλώσσα που γνωρίζομε και γνωρίζουν τα στοιχεία του-στην μητρική μας γλώσσα.
Εάν όμως μείνει ακαλλιέργητο κι άγνωστο το έδαφος, ο σπόρος θα φυτρώσει βλαστούς στρεβλούς και καχεκτικούς-και μερικά βλαστήματα θα είναι , από την αγριότητά τους τοξικά.Αλλά μήπως όλα αυτά τα φύτρα δεν θα χουν προσβληθεί από το δηλητήριο εκείνων, που καταρώνται και τους σπορείς και τους σπόρους;
Τις κατάρες και τις συκοφαντίες ,εμείς πρέπει να τις πολεμήσουμε, πριν απ’ όλα με την ίδια την συνείδησή μας. Να θυμηθούμε πάλι ποιοι είμαστε, και να το ομολογήσουμε με λέξεις και τρόπους. Είδ’αλλιώς , θα φθαρούμε και από το μέσα μας δηλητήριο. Θα γίνουμε αφασικοί, αμνήμονες, με λειψή συνείδηση και ανάπηρη ψυχή.Λοιπόν, θα προτάξουμε εδώ ένα συμπερασματικό αξίωμα: Η εμφάνιση. Και μόνον της Ελλάδος στο πρόσωπο της γης είναι ένα απόλυτο Ηθικό γεγονός. Επειδή, Πρώτον, η ίδια η μορφή της είναι άγαλμα πολλών αρετών: μέτρο, αρμονία, λιτότητα, ηπιότητα, ρώμη, χάρις, ευγένεια, υγεία, ευκρασία, γενναιοδωρία, ευφροσύνη, σύμπνοια και φιλία ανόμοιων- δηλαδή Αγάπη, και άλλα πολλά. Δεύτερον επειδή όχι τυχαία , αυτή ακριβώς η χώρα εγέννησε και περιέθαλψε το κάλλιστο ανθρώπινο είδος και τρίτο, κατά συνέπεια ,υπήρξε-επί χιλιετίες –εστία-εστία του αναλόγου ανθρωπίνου Έργου ,του οποίου σταθερός χαρακτήρας ήταν το Ωραίο. Και κατά την πίστη των προγόνων μας πάρεδρος του αγαθού, της νοητής ,της υψηλότερης, δηλαδή ,θεϊκής Αρχής και σαν αρχή είναι ο εξηγητικός λόγος των πραγμάτων είναι το Ωραίο(ιεροί λόγοι Ορφέως).Επίσης ,η θεά Αθηνά που υφαίνει τις κρυφές εντέλειες του κόσμου ,λέγεται –είναι-είναι-αρετή .Και τίνος λαού ,και ποίας θρησκείας ,ποίας γλώσσας και ποίας πράξεως είναι γέννημα η λέξη Ηθική; Οι Έλληνες είχαν τη λέξη .Και όποιος έχει το όνομα των πραγμάτων έχει και την εμπειρία τους .Επίσης: από Ελλήνων χέρια εγράφησαν τα μόνα μέχρι προσφάτως περί ηθικής συγγράμματα. Όσα εσώθησαν ,είναι:«Ηθικά Νικομάχεια » του Αριστοτέλους , «εγχειρίδιο του Επικτήτου».«Ες εμ αυτόν» του Μάρκου Αυρηλίου, «Τα χρυσά Έπη του Πυθαγόρου» του οσιομάρτυρος των Ελλήνων Ιεροκλέους. Όταν οι «αγαθότατοι»και «αγαπητικότατοι»Χριστιανοί εβασάνιζαν τον Ιεροκλέα όπως το νοσηρό μυαλό τους τους εξωθούσε ,εκείνος γέμισε την παλάμη του με αίμα των πληγών του και είπε στους δήμιους του :«Κύκλωπα ακόμα φάε και αίμα».Οι Κύκλωπες τώρα μιλούν ως ηθικοδιδάσκαλοι κατήγοροι εναντίον Εκείνων ….
Η Ελλάς υπήρξε η Αυθεντία του Καλού και του Αγαθού .Και πέραν των ειδικών περί ηθικής συγγραμμάτων αυτό, τεκμηριώνεται και από μια επιπόλαιη ,έστω ,ανάγνωση οποιουδήποτε έργου από τα σωζώμενα της Ελληνικής Γραμματείας. Από κανένα, όποιο και αν είναι το αντικείμενο τους δε λείπουν οι πολλές και μεγάλες περί του ηθικώς δέοντος και δοκούντος αποφάσεις. Κυρίως το δεσπόζων και καθολικώς διευθυντικό στοιχείο του Αρχαίου Ελληνικού βίου, ή θρησκεία ,είναι ένα σύστημα ηθικό ,μια διδασκαλία ηθική. Οι θεοί που ενέπνεαν τους προγόνους μας ,διαθέτουν τόσες αρετές –ως-ως σύμφυτες της οντότητος τους ,εννοείται-που μήτε καν η Ελληνική Γλώσσα δεν δύναται να κατονομάσει. Η άσκηση λοιπόν της Αρετής, όπως ρητά διδάσκεται από όλους τους προγόνους μας ήταν η πλέον θεάρεστη πράξη. Η τέλεια θυσία ,ήταν οι καλοί λογισμοί ,οι καλοί λόγοι ,οι καλές πράξεις .Έτσι και οι επτά σοφοί «κοινή ξυνελθόντες απαρχήν της σοφίας ανέθεσαν τω Απόλλωνι εις τον νεών των εν Δελφοίς»Και στη συνέχεια αυτού του σημειώματος ,οι «αποδεικτικοί λόγοι»περί της Ηθικής των προγόνων μας ,ανατίθενται σ’ εκείνους τους ιδίους .
Είναι αυτόδηλον, βέβαια, ότι όσα αποσπάσματα των σχετικών λόγων παρατίθενται ,είναι τυχαίες επιλογές από ένα αρίφητο πλήθος ισότιμων και ισοβαρών αποφάνσεων .Αρκεί, ίσως ,να πούμε ,ενδεικτικώς ,ότι αποπειραθήκαμε να καταγράψουμε εδώ τα ονόματα των «ηθικής σημαντικών»όρων που περιέχονται στο λεξικό Liddell - Scott.Απεδείχθη αδύνατον. Τα ονόματα που αρχίζουν από Άλφα και μόνον ,θα κατελάμβαναν όλο το 16σέλιδο.Έτσι είναι .Η αυθεντία δεν αμηχανεί ,ούτε απορεί ,ούτε εξαντλεί τους τρόπους της προκειμένου να περιγράψει τα ιδιώματά της ,ούτε έχει ανάγκη διδασκάλων ούτε δανείων .Ας σκεφτούν οι Χριστιανοί συνάνθρωποί μας ,με την ευκαιρία και τούτο: ο ιδρυτής της θρησκείας τους ,παρουσιάζει, πάρα πολλές θεμελιώδεις ομοιότητες προς τον αρχαιώτερο του (1200 π.Χ.),θεό των Ινδών ,Κρίσνα ( σταύρωση του Κρίσνα και ανάσταση ,τριαδικότητα , παρθενογένεση, υιός ξυλουργού, κλπ.).Η Ελληνική θρησκεία ,δεν διαθέτει κλεψίτυπα. Διότι, ας το επαναλάβουμε, είναι όλη μια Αυθεντία, που εκ φύσεως ,ιδρύεται από την Αλήθεια και εναγκαλίζεται με Αγάπη την Ανθρωπότητα.
 
Γραμμή 3.345 ⟶ 3.299 :
Το σύνολο των τεκμηρίων που απέμειναν από την λυσσαλέα άλωση του αχράντου και αμεμφούς Ελληνικού Κόσμου, άλωση που εκτελέσθη από τους ιδίους τους πλαστογράφους του, παραδίδουν την μορφή και το είδος μιας ανθρώπινης ποιότητας, που η ωραιότητά της οφείλεται στην σταθερή και συνεχή έντασή της προς το ιδεώδες σε κάθε τομέα του ανθρώπινου βίου και σε κάθε μέτρο της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ώστε λοιπόν, και όσοι σήμερα ομιλούν εν ονόματι εκείνου του Κόσμου είναι, ή οφείλουν να είναι, αντάξιοι του αντικειμένου το οποίο επικαλούνται ως αγαπητό και του οποίου παρουσιάζονται ως υπερασπιστές. Οφείλουν ν αντιμετωπίζουν την αναιδή κατασυκοφάντηση του Ελληνικού Κόσμου με την ίδια Ηθική, στην οποία υπάκουαν, όπως σε έμφυτη δύναμη, οι πρόγονοί μας. Ήδη εκθέσαμε όσο αυτό ήταν δυνατό-δηλαδή ελάχιστα-ποιο ήταν το φάσμα της και ποια η ισχύς της. Και τούτο έγινε με το στόμα Εκείνων. Όχι με το δικό μας.
Πρέπει να κατανοήσωμε, ότι είναι αδύνατον να επιτύχη η νεώτερη κίνηση για την επανίδρυση των προγονικών αξιών στη ζωτική μας σφαίρα, εάν δεν επιτευχθή, εάν δεν αναστηθή από τα σκοτάδια και τους ιστούς των απωθημένων στις περιοχές της Λήθης και του ακατάληπτου, στο φως της συνείδησης και της αναδοχής, το κύριο και δεσπόζον κίνητρο ο προαιώνιος και απέραντος ψυχισμός που μας κληρονόμησαν οι μητέρες και οι πατέρες μας. Ούτως η άλλως, αυτός μας κινεί, αλλά, δυστυχώς, άλογα και στρεβλά επειδή δεν γίνεται αντιληπτό, επειδή αυτός ο θησαυρός μας περισσότερο από κάθε άλλον μένει κρυμμένος κάτω από στρώματα κονιορτού και λίθων, εξ αιτίας του διωγμού που υπέστη το πνεύμα των Ελλήνων και του φόβου, και των συμπλεγμάτων που επέφερε αυτός, και μας στοιχειώνουν ακόμη. Αλλά εάν κάτι είναι πράγματι αήττητο στους αιώνες, αυτό είναι η ζωτική, η πνευματική και ψυχική αυθεντία που διηύθυνε την δημιουργία εκείνου του θαύματος του πανανθρώπινου πολιτισμού, ως επιφάνεια μίας ανάλογης ανθρώπινης ποιότητας. Όσοι λοιπόν ομνύουν σε κείνον τον κόσμο, πρέπει και να τιμούν την ουσία του .Και αυτοί δεν είναι άλλοι παρά η κολοσσιαία διάσταση των ηθικών μεγεθών του .Όχι μόνο των λόγων αλλά των λόγων που σφραγίζουν τα έργα και σφραγίζονταί από αυτά .Εκεί λοιπόν ας προσέξωμε και αυτό ας προτάξωμε έναντι της ασχημοσύνης –φανερής-φανερής και κρυφής –των-των «άλλων»: το κάλλος της ψυχής μας ,ανασύρωντας το από την αφάνεια ,λαμπρύνοντας το με τη σμίλη της αληθούς Μνήμης ,υψώνοντάς το, καλό και όμοιο προς τους προγόνους μας ανάθημα τιμής και Αλήθειας και Ζωής. Διότι τα έργα εκείνων δεν είναι για να θαύμαζουμε παθητικά, είναι για να τα μιμούμεθα. Επειδή από τη φλόγα της ψυχής τους της αχθοφόρου ,ζωπυρώθηκε στον κόσμο των αισθητών η ιδέα του κάλλους του νοητού το οποίο απολαμβάνωμε ως οικείο μέσα από τις μορφές που έπλασαν εκείνοι και μίσησαν οι πολέμιοι τους .Αλλά εκείνο που χρειάζεται ,για να μην γίνη η απραξία και η λήθη μας αιτία να καταλήξουμε συνεργοί των δευτέρων ,είναι να ασκήσωμε το εαυτό μας πρώτον στο να αφυπνιστεί και να μένει άγρυπνος και ενεργός κατά το υπόδειγμα εκείνων. Δεύτερο και για να είναι και το πρώτο εφικτό ,να μάθουμε να διακρίνουμε τα σημαίνοντα των ορατών μορφών ,να ανάγωμε, ατά τα σημεία ,τα δεικνύμενα, στην πηγή τους, οποία ρέει και τονθορύζει αλάθητους χρησμούς της πρωτίστης Σοφίας, που βρίσκει ρίζες και καρπούς στην Αρετή τους. Αυτή είναι που γέννησε και τα άλλα μνημεία ,από τα οποία, ένα σπάραγμα, ένα ερείπιο τους ,υπερβαίνει σε φορτίο εντέλειας οτιδήποτε καινοφανές .Οι ναοί, τα αγάλματα, τα αγλαΐσματα όλα που δημιούργησαν με τα μάρμαρα, τον πηλό, την πέτρα, τα μέταλλα, τον διαβήτη, τον γνώμονα, όπως και ο κάθε λόγος τους ,δεν είναι ψυχρές «λογικές»κατασκευές .Αλλά είναι απεικάσματα της ψυχικής και νοητικής τους ευρωστίας ,ευγενείας, ευσεβείας και ευφροσύνης ,είναι γεννήματα του ευλαβικού τους θάρρους να σμίγουν με τα πράγματα να μην φοβούνται την εγγενή αντίφαση των πραγμάτων .Τούτο τους οδήγησε στην Αγάπη προς το Μεγάλο Πραγματικό απ’όπου αντλούσαν με άπειρην αισθαντικότητα τις καθαρές ιδέες όλων των Αρετών .Κι η Αρετή είναι σύμφυτη του λόγου των πραγμάτων και της φύσεως, έλεγαν. Ας μην επιτρέψουμε λοιπόν ,σαν γνώστες και σαν πολεμιστές ,να συντρίψουν αυτό το μέγιστο, ολοζώντανο Ον που μας άφησαν: τον λόγο της ψυχής τους που «αύξανε από τον εαυτό της».Αυτό θα γίνει μόνο αν συντρίψουν εμάς. Και θα μας συντρίψουν ,αν καθηλώσουν την ψυχή μας σε άγονες ,ακατάληπτες και άλογες περιοχές της ύπαρξης μας. Ας απαγορεύσουμε στους πωλητές –ή-ή δωρητές –της-της θανατηφόρου Λήθης να πλησιάσουν ,από εδώ και στο εξής ,τις θύρες τις συνείδησης μας : «εκάς οι βέβηλοι»,λοιπόν, και από την Ελευσίνα αυτού, του δικού μας σταδίου ,όπου προς το παρόν ,διεξάγεται- ή πρέπει να αρχίση να διεξάγεται ο μεγάλος αγώνας της Ανάμνησης και της αναδιατύπωσης όσων έχομε την βαριά ,όσο και καλή μοίρα να είμαστε κληρονόμοι.
Ανακτήθηκε από «https://el.wikibooks.org/wiki/Η_αγάπη_στην_Αρχαία_Ελληνική_Θρησκεία»