Η αγάπη στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

-«Ευνοητικώς μέντοι γε προς αλλήλους διακείσθαι και φιλικώς και δοκιμαστικώς και αποδεκτικώς» Ζήνων (Στοβ. Ανθ.).
Λοιπόν, να διάκεισθε με εύνοια και με Αγάπη προς αλλήλους, και με επιδοκιμασίες και με αποδοχή.

-«Έστι δ η μεν προς γονείς φιλία τέκνοις και ανθρώποις προς θεούς, ως προς αγαθόν και υπερέχον.
Ευ γαρ πεποιήκασι τα μέγιστα. Του γαρ είναι και τραφήναι αίτιοι, και γενομένοις του παιδευθήναι»
Αριστοτέλης (Ηθ. Νικ. Η. 1162α).
Η σχέση της Αγάπης των τέκνων στους γονείς είναι όπως ακριβώς των ανθρώπων στους θεούς.
Αγάπη δηλαδή που απευθύνεται στο αγαθό και το υπέροχο,
γιατί οι γονείς δίνουν στα τέκνα τους τα μεγαλύτερα ευεργετήματα.
Γιατί αυτοί τους έδωσαν την ύπαρξη, την διατροφή τους κι όταν μεγαλώσουν την εκπαίδευσή τους.

-«Ότι μαθαίνει το παιδί με Αγάπη, το διατηρεί στοργικά μέχρι τα γηρατειά του.
Πρέπει λοιπόν να διαπαιδαγωγούνται με καλοσύνη τα παιδιά». Ευριπίδης.

- Οι Θεοί είναι γεννήματα Αγάπης: «Όπως προείπε η Νύκτα, η Ρέα γέννησε με τον Κρόνο ένα παιδί (τον Δία, πατέρα των Ολυμπίων)
αφού έσμιξαν με ισχυρήν Αγάπη (Φιλότητα)». Ορφεύς.

-Οι Θεοί συνδέονται με σχέση Αγάπης: «Ο Ζεύς, η Μήτις, ο Έρως,
είναι εξ αρχής ενωμένοι ο ένας προς τον άλλον με δεσμούς Φιλίας και Αγάπης». Πρόκλος.

-«Η Αγάπη που έχει κανείς για την πατρίδα του, προέρχεται από την Αγάπη
που ένοιωσε για τη μητέρα του στην παιδική του ηλικία». Πυθαγόρας.

-«..ούτω συμβαίνει και την οικειότητα την προς αλλήλους (τους ανθρώπους) »
Αριστοτέλης (Πολιτικά, Bek.1262b, 18-19).

-«Ώ φίλε Πάν τε και άλλοι όσοι τήδε θεοί, δοίητέ μοι καλώ γενέσθαι τα άνδοθεν.
Έξωθεν δε όσα έχω, τοις εντός είναί μοι φίλια» Σωκράτης (Προσευχή στον Πάνα)

(Πλάτων, Φαίδρος,279,b ,8)…όλα τα εξωτερικά προς εμένα να είναι σε σχέση Αγάπης προς τα εσωτερικά μου
(προς τον εσωτερικό μου κόσμο).

-«Θεοί δε οικτήραντες το των ανθρώπων επίπονον πεφυκός γένος, ανάπαυλας τε αυτοίς ετάξαντο,
τας των εορτών αμοιβάς τοις θεοίς και Μούσας, Απολλωνά τε μουσηγέτην και Διόνυσον συνεορταστάς έδοσαν»
Πλάτων (Νόμοι, 653). Οι θεοί ευσπλαχνίστηκαν τους ανθρώπους που εγεννήθηκαν
για να μοχθούν και τους προσέφεραν δι ανάπαυλα τις εορτές προς τιμήν τους με συνεορταστάς τον Διόνυσο,
τον Απόλλωνα, τις Μούσες).

-«Δύο γένη παρά τοις Έλλησιν ανθήσαι λέγεται, το μεν εκ Διός δι Αιακού, το δε εκ Ποσειδώνος δια Θησέως γενόμενον,
το μεν Αττικόν, το δε εξ Αιγίνης το πρότερον…δικαιοσύνη μεν το των Αιακιδών καλόν, φιλανθρωπία δε δείκνυσι το των Αθηναίων εξαίρετον» Ιμέριος (Dec. Et. Or. 25,47-55).

-«H Aγάπη, ίση στο μήκος και στο πλάτος…αυτή είναι που την θεωρούν έμφυτη ως και στα μέλη των θνητών.
Χάρις σ αυτήν, κάνουν έργα αρμονικά και σκέψεις φιλικές.Χαρά την λένε και Αφροδίτη». Εμπεδοκλής. Απόσπ. 349.

-«Εν τάξει δε τη πρεπούση τα της φιλίας μέτρα ποιησόμεθα,
τους μεν αγαθούς ως αποσώζοντας την του ανθρώπου τελειότητα και δια την φύσιν και δια την γνώμην παντοίως ασπαζόμενοι,
τους δε φαύλους ως αν μηδέν από γνώμης εις αίρεσιν φιλίας ημίν υπέχοντας δια μόνην την κοινήν φύσιν αγαπώντες»
Ιεροκλής (In Au. Ca. 7,11,1κ.εξ.).